در این بخش از سایت ذکر و دعا و باستان شناسی doa786.com کاربرد قنات و کاریز و آب انبار در دوران باستان را قرار دادیم . از قنات و کاریز در دوران باستان برای انتقال آب از جایی به جای دیگر استفاده می کردند . قنات ها یکی از بهترین محل ها  برای پنهان کردن و مخفی کردن دفینه نیز به شمار می رود . در ادامه از سایت دعا 786 بیشتر با قنات و کاریز آشنا خواهید شد …

قنات در دوران باستان,کاریز در دوران باستان,دفینه مخفی شده در داخل قنات آب,دفینه های پنهان در قنات های آب,اسرار و رازهای قنات و کاریز

کاربرد قنات و کاریز و آب انبار در دوران باستان

قنات یا کاریز به مجرای تونلی شکلی که در زیر زمین کنده شده تا آب در آن جریان یابد می‌گویند.

این مجرا که در عمق زمین برای ارتباط دادن رشته چاه‌هایی که از «مادر چاه» سرچشمه می‌گیرد به منظور هدایت آب و مدیریّت آب برای کشاورزی و سایر مصارف به کار گرفته می‌شود.

این کانال ممکن است تا رسیدن به سطح زمین هزارها متر طول داشته باشند و سرانجام آب این کاریزها به روی سطح زمین می‌آیند که به این محل دهانه کاریز، سر قنات، یا مظهر می‌گویند.

ایرانیان باستان در چندین هزار سال قبل دست به این ابتکار جدید زده و آن را کاریز یا کهریز نام نهادند. نخستین قنات دنیا و طولانی‌ترین قنات دنیا در شهر زارچ استان یزد واقع شده‌است. با این اختراع که در نوع خود در جهان تاکنون بی‌نظیر بوده‌است

می‌توان مقدار قابل توجهی از آب‌های زیرزمینی را جمع‌آوری کرد و به سطح زمین رساند، که همانند چشمه‌های طبیعی، آب آن در تمام طول سال بدون هیچ ابزار کمکی از درون زمین به سطح زمین جاری می‌گردد تا زراعت و سرسبزی و باغ‌های میوه را به همراه آورد. کاریز که توسط کندی کاران مقنیان ایرانی اختراع شده، هزاران سال قدمت دارد.

این حرفه به همراه خود ساعت آبی و آسیاب آبی را نیز به همراه آورده است قدمت بسیاری از کاریزهای ایران، از پنج-شش هزار سال متجاوز است و عمری برابر با تاریخ کهن ایران دارد. با وجود این که چندین هزار سال از اختراع آن می‌گذرد هنوز هم این روش استفاده از آب در برخی از روستاها و مناطق مسکونی و کشاورزی و دامداری کشور معمول و متداول است و حتی رکن اصلی کشت و زرع در نواحی خشک است.

این اختراع که امروزه شهرت جهانی پیدا کرده، بعدها از ایران به بسیاری از کشورهای جهان انتقال یافته و مورد استفادهٔ مردم در دیگر نقاط دنیا قرار گرفته‌است.

البته گوبلو معتقد است که کاریز، ابتدا یک فن ویژه آبیاری نبوده، بلکه به طور کامل از تکنیک معدن نشأت گرفته و منظور از احداث آن جمع‌آوری آب‌های زیرزمینی مزاحم (هرزه آب‌ها) به هنگام حفر معادن بوده‌است!

اگرچه در گسترهٔ فرهنگی ایران، از معادن «مس» و احتمالاً «روی» موجود در کوه‌های زاگرس، در هزارهٔ دوم قبل از میلاد مسیح بهره‌برداری شده‌است اما این نظر گوبلو چندان علمی بنظر نمی آید و با مطالعات میدانی در مورد قناتهای ایران همخوانی ندارد.

آب‌انبار حوض یا استخر سرپوشیده‌ای است که برای ذخیره آب معمولاً در زیرزمین ساخته می‌شود. در مناطق کم‌آب و کویری آب انبار را از آب باران یا جویبارهای فصلی پر می‌کنند.

آب انبار تاریخ طولانی در ایران دارد. امروزه هنوز هم آب انبارهایی از قرن ۱۳ ام باقی مانده‌اند. آب انبارها قابلیت اتصال به شبکه‌های کاریز را داشته‌اند. سطوح داخلی آب انبار معمولاً یک بار در سال لایه روبی می‌شده‌اند.

پس از اختراع آب انبار به وسیله ایرانیان، آب انبارهای عمومی زیادی در شهرهای مختلف مانند قزوین، یزد، نایین، کاشان، زواره، شهرری، شیراز، هرات، بلخ و بسیاری دیگر از شهرها برپا شدند.

در ابتدای قرن ۲۰ ام تعداد آب انبارهای قزوین ۱۲۱ عدد گزارش شده بود. امروزه تعداد ۳۰٬۰۰۰ قنات فعال درایران وجود دارد.